Montecristo - Cigar Sommelier

Historia

Historia powstania marki Montecristo oraz ciekawostki na jej temat.

Więcej

Portfolio

Zbiór regularnie produkowanych oraz limitowanych cygar Montecristo.

Więcej

Recenzje

Sekcja ze szczegółowymi recenzjami cygar marki Montecristo.

Więcej

Historia marki Montecristo

Spis treści:
1. Wstęp
2. Bracia Menendéz oraz ich emigracja na Kubę
3. Spółka z braćmi García oraz zakup pierwszej fabryki cygar
4. Powstanie marki Montecristo – pochodzenie nazwy oraz logo
5. Przejęcie fabryki oraz marki H. Upmann
6. Nowa fabryka oraz dalszy rozwój
7. Rewolucja kubańska i nacjonalizacja gospodarki
8. Cygara Montecruz – nowe życie i odbudowa rodzinnego interesu
9. Dalsze losy Menendezów
10. Montecristo po rewolucji kubańskiej
11. Ewolucja pierścieni cygar Montecristo
12. Mapa miejsc związanych z Montecristo

1. Wstęp

Montecristo jest bez wątpienia jedną z najbardziej rozpoznawalnych marek cygar na świecie. Nie bez powodu wielokrotnie ukazywano te cygara na wielkim ekranie.

Przez dziesięciolecia Montecristo No. 4 było najlepiej sprzedającym się cygarem kubańskim na świecie. Z kolei Montecristo No. 2 jest najbardziej znanym cygarem w kształcie piramidy i należy do kanonu klasycznych cygar.

Historia Montecristo nie jest aż tak rozbudowana i nie sięga daleko wstecz, jak w przypadku innych wielkich kubańskich marek w postaci Partagasa, Romeo y Juliety, czy H. Upmanna. Co ciekawe, ostatnia wspomniana marka będzie się często przeplatać w opowieści.

Powrót do spisu treści.

2. Bracia Menendéz i ich emigracja na Kubę

W 1909 roku trójka braci Benjamín, Félix oraz Francisco Menéndez García pochodzących ze wsi San Román w pobliżu miejscowości Candamo w Asturias (region w północnej części Hiszpanii) wraz z rodzicami Francisco oraz Cándidą wyemigrowali na Kubę. W tym czasie młody Benjamín miał zaledwie 16 lat, a w kieszeni przywiózł ze sobą 90 peset.

Na Kubie młodzi imigranci utworzyli firmę Menéndez y Cía S.L., która zajmowała się magazynowaniem oraz eksportem tytoniu. Siedziba firmy mieściła się przy Calle Amistad 405 w Habanie.

Poza tym bracia bardzo angażowali się w życie społeczne należąc do Asociación de Fabricantes de Tabaco (Stowarzyszenie Producentów Tytoniu), Asociación de Almacenistas y Cosecheros de Tabaco (Stowarzyszenie Sprzedawców oraz Plantatorów Tytoniu), Club Candamo, Centro Vasco (Centrum Baskijskie), Juventud Asturiana (Młodzież Asturiańska), Banco Asturiano (Bank Asturias), Centro Asturiano (Centrum Asturiańskie) oraz Compañía Nacional de Seguros Mercantil S.A.

Na czele firmy stał Benjamín, który był jednocześnie dyrektorem firmy ubezpieczeniowej Mercantil S.A. oraz przez pewien czas Centro Asturiano w Habanie. Można rzec, że był patriarchą pośród Hiszpanów zamieszkujących na Kubie, w szczególności tych pochodzących z Asturias.

Do pozostałej trójki dołączył jeszcze Alonso, który nabył już wcześniej pierwsze doświadczenie w branży tytoniowej pracując w Nowym Jorku oraz na Florydzie. Został on drugim zarządcą rodzinnej firmy i w przyszłości miał się stać jedną z największych postaci w historii świata cygar.

Powrót do spisu treści.

3. Spółka z braćmi García oraz zakup pierwszej fabryki cygar

Omar, Adolfo i José García González to z kolei trzej bracia, o których również należy wspomnieć przy okazji marki Montecristo. Co ciekawe, ci również pochodzili z Asturias na północy Hiszpanii, a dokładniej z miasta Áviles.

To właśnie dzięki Alonso i José bardziej znanemu jako „Pepe” połączono siły i utworzono oficjalnie w 1935 roku firmę Menendéz, García y Cía. Biuro firmy oraz magazyn służący do przechowywania i sprzedaży tytoniu znajdowały się przy Calle Virtudes 609.

W lipcu 1935 wykupiono fabrykę cygar i papierosów Particulares (utworzył ją w 1895 roku Segundo López) znaną dzisiaj jako fabryka im. José Martiego, wraz z prawami do marki cieszącej się wówczas sporą popularnością. Znajdowała się na roku ulicy 23. i 16.
Razem z nią zakupiono również fabrykę Byron z prawami do marki. Ta z kolei znajdowała się na Calle Máximo Gómez 234.

Powrót do spisu treści.

4. Powstanie marki Montecristo – pochodzenie nazwy oraz logo

Produkowane wyroby nie miały dużego rozgłosu, dlatego Alonso postanowił stworzyć nową, własną markę premium.

Do wybrania nazwy zainspirował Menendéza fakt, że torcedorzy z fabryki Particulares uwielbiali kiedy lector (osoba czytająca gazety oraz książki w fabryce) czytał „Hrabiego Monte Christo” autorstwa Alexandre Dumas z 1845. Niemalże życzyli sobie, aby ciągle czytać od nowa historię o zemście i żądaniu sprawiedliwości przez Edmundo Dantesa. Finalnie postanowiono skrócić przydomek głównego protagonisty do jednego słowa.

Cygara Montecristo rozpoczęto produkować już w sierpniu 1935 roku. Podpisano również kontrakt na ich dystrybucję w Wielkiej Brytanii z firmą Hunter.

Podaje się, że to właśnie dyrektor wspomnianej firmy – Jack Benham stworzył logo marki, które znamy do dziś. Po raz pierwszy mogliśmy je ujrzeć w sierpniu 1935 w nieprodukowanym już magazynie „Habano”.

Logo przedstawia trójkąt z sześciu skrzyżowanych szpad wewnątrz których umieszczony jest fleur-de-lis (francuski symbol hyraldyczny). Symbolizuje ono trzech mężczyzn przez których Edmundo Dantes, szlacheckiego pochodzenia, został pomówiony i uwięziony.

Na przestrzeni lat logo marki się nie zmieniło. Zmieniały się za to w niewielkim stopniu pierścienie cygar, dzięki czemu łatwiej może być nam zidentyfikować starsze egzemplarze.

We wspomnianej fabryce powstała również druga marka cygar El Patio, o której dzisiaj praktycznie nic nie wiemy.

Powrót do spisu treści.

5. Przejęcie fabryki oraz marki H. Upmann

W 1936 odsprzedano fabrykę Particulares wraz z markami Particulares oraz Byron firmie Cifuentes, Pego y Compañía. Odtąd fabryka służyła do produkowania papierosów marki Partagás aż do 1959 roku. Jest to mało znany fakt, że w tamtych czasach wiele znanych i cenionych marek cygarowych produkowało równolegle papierosy.

Sprzedaż fabryki oraz zyski z Montecristo pozwoliły na zakup fabryki oraz marki H. Upmann od brytyjskiej firmy J. R. Freeman & Son.

Freeman rok wcześniej w 1935 roku przejął inną brytyjską firmę Frankau & Co., do której należał H. Upmann. Pierwszą decyzją nowego właściciela było wypowiedzenie dzierżawy na produkcję cygar braciom Solaun. Decyzja okazała się być bardzo opłakana w skutkach, gdyż ciężko było zarządzać fabryką na Kubie z centrali w Anglii.

Rozmowy na linii Menendéz – Freeman rozpoczęły się w 1936. Transakcję sfinalizowano w 1937 z zastrzeżeniem, że Frankau & Co. należące do Freemana będzie miało wyłączność na sprzedaż cygar H. Upmann w Wielkiej Brytanii. Cygara Montecristo były wciąż dystrybuowane przez Huntera.
Kilkanaście lat później, w 1963 obie brytyjskie firmy się połączyły tworząc Hunters & Frankau.

Fabryka H. Upmann mieściła się w miejscowości Calabazar, 13 kilometrów na południe od Habany przy Calle Meireles 11. W momencie zakupu zdecydowano się na przeniesienie jej w miejsce siedziby firmy Menendéz, García y Cía, czyli na Calle Virtudes 609. Odtąd równocześnie produkowano tam Montecristo, H. Upmann oraz El Patio.

W międzyczasie Alonso wziął ślub. Jego żoną została María Soledad Toraño Ardavín. Spłodzili aż sześcioro dzieci.
Jednym z nich był Benjamín urodzony 11 marca 1936. Kiedy podrósł, bardzo pomagał ojcu w prowadzeniu cygarowego biznesu, a po rewolucji kubańskiej miał odbudowywać z nim dawną potęgę.

Powrót do spisu treści.

6. Nowa fabryka oraz dalszy rozwój

W 1944 zdecydowano się na przeniesienie produkcji do nowej fabryki przy Calle Amistad 407-409 znajdującej się tuż za kapitolem oraz w bezpośrednim sąsiedztwie fabryki Partagás (Calle Industria 520). Miejsce to stało się domem dla marek Montecristo oraz H. Upmann na kolejne 60 lat.

Trzon marki Montecristo stanowiły vitole znane pod nazwami od No. 1 do No. 5, które produkowane są w niezmienionej formie do dzisiaj.

Nieoficjalnie mówi się, że liście ligero używane do produkcji Montecristo były specjalnie starzone w cedrowych cabinetach (skrzynkach, takich w jakich dzisiaj często kupujemy cygara).

W fabryce znajdowało się miejsce nazywane Senate, w którym torcedorzy przygotowywali najznakomitsze cygara, przede wszystkim No. 1 oraz No. 2.
Syn Alonso Menendeza – Benjamín w jednym z wywiadów wspominał, że osoby zwijające cygara były dumą fabryki. Podchodzili oni bardzo sumiennie i z wielkim zaangażowaniem do swojej pracy. Było dla nich dumą wykonywanie konkretnego formatu. Widział nawet płaczącego mężczyznę, który był zdegradowany z przygotowywania formatu No. 1 do No. 3.

W firmie 66% udziałów miał Alonso Menendéz, który zajmował się nadzorem nad przetwarzaniem tytoniu oraz przygotowywaniem cygar. Pozostałe 34% posiadał José „Pepe” García, który z kolei zajmował się sprzedażą oraz marketingiem. W biznesie nadal brali aktywny udział wszyscy bracia.

Z marketingową pomocą Alfreda Dunhilla Montecristo oraz H. Upmann stały się najbardziej luksusowymi oraz rozpoznawalnymi cygarami na świecie.

W 1959 roku fabryka H. Upmann miała status największej na Kubie, zatrudniając blisko 1100 osób, a Montecristo było marką eksportowaną w największej ilości z wyspy.

Kolejne sukcesy pozwoliły wspólnikom na nabycie sporych udziałów w mniejszej fabryce Por Larrañaga.

Powrót do spisu treści.

7. Rewolucja kubańska i nacjonalizacja gospodarki

Na początku 1959 roku Fidel Castro wkroczył do stolicy Kuby i już niebawem życie wielu mieszkańców wyspy miało wywrócić się do góry nogami.

Przez kilka miesięcy toczyły się rozmowy z przedstawicielami nowego rządu. Młodszy Benjamín Menendéz wspominał jedną z rozmów, podczas której padły słowa, że rząd chce przejąć fabrykę, tak żeby płynące z niej zyski nie były dzielone tylko pośród osoby tam pracujące, tylko między wszystkimi mieszkańcami Kuby.

Finalnie 15 września 1960 o 17:30 fabryka została zajęta przez wojsko.
Ponadto zajęto wszystkie konta bankowe i znacjonalizowano pozostałe biznesy, takie jak chociażby fabrykę papierosów, firmę ubezpieczeniową, czy fabrykę oleju.

Pod koniec 1960 cała rodzina Menendéz opuściła Kubę i już nigdy tam nie powróciła.

Powrót do spisu treści.

8. Cygara Montecruz – nowe życie i odbudowa rodzinnego interesu
W dalszej części za każdym razem mówiąc o Benjaminie, będzie chodziło o syna Alonso Menendeza.

Menendéz miał zabezpieczone środki na „czarną godzinę”, ale nic to nie pomogło, gdyż były one w kubańskich pesos, a te stały się bezwartościowe po rewolucji.

Benjamín pomimo tego, że był synem właściciela największej fabryki cygar na Kubie 26 października 1960 udał się na lotnisko z żoną i trójką dzieci mając 7$ w kieszeni i opuścił kraj.

Wraz z rodziną przeniósł się do Miami, gdzie w małym mieszkaniu żyli w 12 osób. Były to dla nich okrutne czasy.
W tym okresie Benjamín trudził się sprzedażą papierosów Philippa Morrisa, a później w Nowym Jorku pracą przy produkcji maszyn do wykonywania cygar.

Historia pokazała już wcześniej, że zaczynając od zera i tak można dojść do ogromnego sukcesu.
Benjamín bardzo pragnął powrotu do branży cygarowej i wytrwale dążył do celu gromadząc drobny kapitał.

W 1961 wraz z ojcem przeniósł się na Wyspy Kanaryjskie, aby tam spróbować odbudować cygarową potęgę. Utworzyli firmę Compañía Insluar Tabacalera S.A. z siedzibą w Las Palmas na Gran Canarii.

Niestety nie mogli nazwać swoich wyrobów Montecristo, gdyż rząd kubański przywłaszczył sobie prawa do marki. Dlatego podjęto decyzję, aby nazwać cygara Montecruz. Zarówno nazwa, logo, pierścienie oraz sposób pakowania były łudząco podobne do pierwowzoru stworzonego na Kubie.

Ogromne doświadczenie oraz zapał poskutkowały tym, że cygara Montecruz stały się sprzedażowym hitem w Stanach Zjednoczonych. Dbano o ich wysoką jakość, dlatego stanowiły markę premium. Dla przykładu cygara w formacie Churchill sprzedawano w cenie 1$, co stanowiło czterokrotność tego, co płacono za cygara innych marek.

Sukces marki pozwolił w 1972 sprzedać Insular Tabacalera S.A. za kwotę 7.000.000$ amerykańskiej korporacji Gulf+Western.

Powrót do spisu treści.

9. Dalsze losy Menendezów

W 1977 Alonso oraz Benjamín otworzyli nową fabrykę cygar w Brazylii, jednak kraj ten nie miał jeszcze uznania w Stanach Zjednoczonych, co nie pomagało w sprzedaży. Dodatkowo inflacja pożarła sporą część ze środków otrzymanych od Gulf+Western. Dlatego po pewnym czasie porzucono próbę tworzenia tam nowej marki.

Kolejne próby podejścia do przemysłu cygarowego zawiodły ojca z synem na Jamajkę i Dominikanę. Na tej drugiej w 1983 roku Benjamín został zatrudniony w General Cigars Co. na stanowisku konsultanta, aczkolwiek już po roku objął stanowisko dyrektora ds. cygar klasy premium.

W 1997 przeszedł do Tabacalera S.A., czyli hiszpańskiego monopolisty tytoniowego. Ponownie na stanowisku dyrektora nadzorował operacje firmy na rynku amerykańskim oraz doglądał fabryk w Dominikanie, Hondurasie oraz Nikaragui.

Później Tabacalera połączyła się z francuską SEITA tworząc Altaids – największe przedsiębiorstwo cygarowe na świecie, które nabyło również połowę udziałów Corporación Habanos S.A.

Historia sprawiła psikusa, gdyż Benjamín pracował dla firmy będącej największym na świecie importerem cygar wykreowanych przez jego ojca, dodatkowo produkującej dominikańską wersję Montecristo oraz mającej bardzo dobre relacje z Castro.

Odpowiadał za stworzenie marek Macanudo, VegaFina, Quintero oraz rozwinął dominikańską wersję cygar Romeo y Julieta.

Powrót do spisu treści.

10. Montecristo po rewolucji kubańskiej

W wyniku rewolucji kubańskiej oraz nacjonalizacji gospodarki 1 stycznia 1962 roku utworzono Cubatabaco, rządową firmę której zostały podporządkowane wszystkie marki oraz fabryki cygar.

Kubański rząd zdecydował się na kontynuowanie współpracy z Alfredem Dunhillem. Otrzymał on również możliwość bycia „ekskluzywnym wydawcą” niektórych vitoli tworząc Dunhill Colección Suprema. Współpracę zakończono dopiero w 1982.

W składzie formatów Montecristo należących do Colección Suprema były: No. 1 do No. 5 (Cervantes, Pirámide, Corona, Mareva, Perla), No. 32 (również Perla), Tubos (Corona Grande) oraz Especial (Laguito No. 1).
Pudełka tych cygar były sygnowane nazwiskiem Dunhilla (widoczne na zdjęciu).

10. Montecristo po rewolucji kubańskiej

W wyniku rewolucji kubańskiej oraz nacjonalizacji gospodarki 1 stycznia 1962 roku utworzono Cubatabaco, rządową firmę której zostały podporządkowane wszystkie marki oraz fabryki cygar.

W składzie formatów Montecristo należących do Colección Suprema były: No. 1 do No. 5 (Cervantes, Pirámides, Coronas, Marevas, Perlas), No. 32 (również Perlas), Tubos (Coronas Grandes) oraz Especiales (Laguito No. 1).
Pudełka tych cygar były sygnowane nazwiskiem Dunhilla (widoczne na zdjęciu).

W 1969 roku rozszerzono klasyczną gamę Montecristo o 3 formaty zaczerpnięte z marki Cohiba: Especial (Laguito No. 1, R38 x 192mm), Especial No. 2 (Laguito No. 2, R38 x 152mm), Joyita (Laguito No. 3, R26 x 115mm).

Warto zwrócić uwagę na to, że cygara w tych formatach pod szyldem Cohiby stały się ogólnodostępne dopiero w 1982 roku. Do najmniejszego z tych cygar świetnie dobrano też nazwę – joyas w języku hiszpańskim oznacza biżuterię. Natomiast joyitas to zdrobnienie od tego słowa, które dosłownie możemy tłumaczyć na błyskotki, co świetnie oddaje format tego maleńkiego cygara.

Montecristo Especial No. 1 do czasu pojawienia się marki Cohiba na rynku (w 1982) stanowiło najbardziej luksusowe i cenione cygaro kubańskie.
Nie odstępowało mu kroku odrobinę mniejsze Especial No. 2.
Joyita stanowi natomiast to dzisiaj najmniejsze cygaro w portfolio Montecristo.

W 1971 portfolio marki zostało wzbogacone o dwie bardzo różne od siebie vitole: Montecristo A (Gran Corona, R47 x 235mm), Montecristo B (Cosaco, R42 x 135mm).

Montecristo A stanowi najdłuższe wciąż produkowane cygaro kubańskie. Niedługo po jego wprowadzeniu do sprzedaży zostało ujęte w Księdze Rekordów Guinessa jako najdroższe cygaro. Jego degustacja może zająć doświadczonemu aficionado nawet 3-4 godziny! Stanowi ogromną wartość kolekcjonerską. Również dlatego że każde cygaro jest pakowane z osobna do pudełka z drewna cedrowego. Z uwagi na bardzo ograniczoną produkcję, ciężko znaleźć to cygaro gdzieś indziej niż w La Casa del Habano.

Montecristo B jest zupełną odwrotnością wersji A, gdyż było to cygaro niewielkich rozmiarów. Format jest jednak nie do porówniania z pożądaniem jakim go darzono! Cygara te były dostępne wyłącznie w humidorach po 50 sztuk. Oficjalnie zaprzestano produkcji w latach 80., jednak do ok. 2000 roku notowano, iż fabryki opuszczały pojedyncze humidory. 150 numerowanych humidorów pojawiło się jeszcze w 2007 roku, jako edycja specjalna na upamiętnienie 100. rocznicy urodzin światowej sławy muzyka Compay Segundo (właściwie Máximo Francisco Repilado Muñoz, znany przede wszystkim z albumu Buena Vista Social Club).

W 1980 ponownie dodano dwa nowe formaty cygar: No. 6 (Seoane, R33 x 126mm), No. 7 (Panetela Larga, R28 x 175mm).

Niestety kontynuacja klasycznej numeracji No. 1-5 nie przyjęła się aż tak dobrze i w 1998 roku zaprzestano produkcji obydwu tych cygar. Dziś są przede wszystkim gratką dla kolekcjonerów, w szczególności dlatego, że niewielka ich liczba opuściła fabrykę.

Jeszcze przed rewolucją kubańską dostępne było cygaro w tubie – Montecristo Tubo (Corona Grande, R42 x 155mm). W latach 80. dołączyła do niego mniejsza wersja, Montecristo Petit Tubo (Mareva, R42 x 129mm) odpowiadająca formatem klasycznemu No. 4.

Z oficjalnych danych w 2000 r. marka Montecristo miała 22% udziału w rynku kubańskich cygar, a No. 4 było najlepiej sprzedającą się vitolą. Pokazuje to, że po rewolucji zarządzano marką na tyle dobrze, że utrzymała miejsce na piedestale.

W 2004 roku historia zatoczyła koło i produkcja Montecristo wróciła na miejsce, w którym się rozpoczęła, czyli na róg ulicy 23. i 16. do nowej fabryki im. José Martiego.
Zmiana miejsca produkcji była podyktowana tym, że stara fabryka wymagała remontu. Budynek faktycznie odrestaurowano i dziś w jego miejscu znajduje się szkoła.

Nowa fabryka była przystosowana do pracy nawet 600 torcedorów w tym samym czasie.
Produkcja była tam kontynuowana do roku 2011, kiedy cały personel został przeniesiony do fabryki Romeo y Julieta przy Calle Belascoaín 852.

Powodem zmiany fabryki był zawalający się strop budynku. Oficjalnie trwa remont choć od przeszło 10 lat nie widać tam nawet rusztowań.

Obecnie produkcja Montecristo, podobnie jak innych kubańskich marek, jest rozdzielona pomiędzy różne fabryki.

Rok 2004 przyniósł również nowe cygaro w portfolio marki – Montecristo Edmundo (Edmundo, R52 x 135mm), a 2 lata później w 2006 dołączył do niego bliźniaczy, nieco mniejszy format Montecristo Petit Edmundo (Petit Edmundo, R52 x 110mm). Odrobinę później, bo w 2013 ta mini-seria została powiększona o Montecristo Double Edmundo (Doble, R50 x 155mm). W 2021 podczas Habanos World Days zaprezentowano Montecristo Wide Edmundo (Duke No. 3, R54 x 125mm) oraz zapowiedziano, że wszystkie cygara z linii otrzymają dodatkowy, wyróżniający je pierścień.

Edmundo bardzo szybko zostało przyjęte przez społeczność aficionados. Sprzyjała temu moda na cygara o dużych średnicach.
Był to pierwszy format zbliżony do klasycznego Robusto (R50 x 124mm) w obrębie klasycznej linii marki. Jedyne Robusto, które wcześniej się pojawiły, były limitowanymi edycjami: pierwsze było oferowane jako Montecristo Millennium Reserve Commemorative Jar (słój 25 cygar) w 1999 z okazji wejścia w nowe milenium, drugie należało do składu pierwszych Ediciones Limitadas w 2000.

Petit Edmundo stanowi natomiast krótkie, bardzo treściwe cygaro, które od początku oferuje pełny bukiet aromatów typowych dla Montecristo. Cygaro również zostało przyjęte z ogromnym entuzjazmem.

Double Edmundo jest z kolei największym spośród cygar z tej linii. Zostało stworzone w wyniku ogromnego sukcesu Edmundo oraz zapotrzebowania na cygaro dużego formatu pośród marki.

Wide Edmundo jest za to najgrubszym spośród wymienionych cygar.

2009 rok przyniósł dużo świeżości, ponieważ do linii klasycznej dołączyła Línea Open.
Cygara te charakteryzują nieco mniejszą mocą od klasycznych Montecristo oraz zostały stworzone przede wszystkim z myślą o cieszeniu się nimi na świeżym powietrzu.

W skład linii wchodzą 4 cygara: Eagle (Genial, R54 x 150mm), Master (Robusto, R50 x 124mm), Regata (Forum, R46 x 135mm) oraz Junior (Trabuco, R38 x 110mm).

Cygara te zostały wyposażone w dodatkowy zielony pierścień z nazwą linii oraz konkretnego formatu.

Za sprawą rozwoju kultury cygarowej oraz idącej za tym liczby aficionados doceniających najwyższą jakość tytoniu, zaprezentowano w 2017 roku cygara Montecristo Línea 1935.
Spośród wszystkich czterech linii w portfolio marki posiadają najwyższy status oraz charakteryzują się pełną mocą.
Nazwa stanowi odniesienie do roku, w którym powstała ta legendarna marka kubańskich cygar.

W skład linii wchodzą trzy vitole: Leyenda (Maravilla No. 2, R55 x 165mm), Maltés (Sobresaliente, R53 x 153mm) oraz Dumas (Prominente Corto, R49 x 130mm).

Cygara te otrzymały niespotykany dotąd w Montecristo, wyjątkowy sposób pakowania – lakierowane pudełka z frezowanymi krawędziami, zapakowane w zamszowy futerał oraz w ozdobny kartonik.

Można je łatwo rozpoznać po dodatkowym pierścieniu z nazwą linii oraz konkretnego formatu. Ponadto jako pierwsze spośród standardowo produkowanych cygar kubańskich, otrzymały dodatkowy trzeci pierścień zabezpieczający stopę, na którym znajduje się fleur-de-lis będący symbolem marki.

Powrót do spisu treści.

11. Ewolucja pierścieni cygar Montecristo

Wzór pierścieni zdobiących cygara Montecristo praktycznie się nie zmienił od czasów, kiedy rozpoczęto ich produkcję. Jednakże nieznacznie zmieniano szatę kolorystyczną, dodano tłoczenie oraz złocenie, co w znacznym stopniu może nam pomóc w ocenie wieku trzymanego w rękach egzemplarza.